Als je dingen niet kan veranderen en moet aanvaarden…
Mijn dochter Eline heeft een beperking.
Dit wisten we niet vanaf de geboorte maar dat nieuws is in stukjes tot ons gekomen. Toen ze 9 maanden was, kregen we te horen dat ze een “ontwikkelingsstoornis” heeft. Dat wil zeggen dat haar ontwikkeling trager verloopt dan bij andere kinderen. Een zicht op wat we van de toekomst mogen verwachten hadden we toen niet. Daar deed niemand uitspraak over. Ik deed alles wat in mijn macht lag om haar beter te maken. Eline kreeg 5 therapieën per week. Ik trok me op aan verhalen van kinderen met een gelijkaardige problematiek die uiteindelijk nog een redelijk zelfstandig leven kunnen leiden.
Tot we op haar 2.5 jaar de diagnose kregen. Daarmee weten we iets maar eigenlijk ook niets. Of Eline ooit zal lopen, spreken of zindelijk zal worden is nog af te wachten. Hoe meer de tijd vordert, hoe meer ik het gevoel krijg dat ik de realiteit onder ogen moet zien. En hoe minder hoop ik heb dat ze ooit zal lopen, spreken of zindelijk worden. Haar vorderingen gaan tergend traag.
Eline gaat sinds haar 3 jaar naar een school voor kinderen met beperkingen. Ze gaat heel graag. Ze krijgt daar haar therapieën en opvolging wat voor mij de druk van de ketel haalt. Als ze van school komt ben ik gewoon mama en niet meer mama-therapeut.
Ik krijg al eens de vraag of dit zwaar om dragen is en hoe ik daarmee om ga. In de loop der jaren heb ik daar mijn “techniekjes” voor ontwikkeld.
1. Leven in het hier en nu
De moeilijkste momenten waren er als er weer een stukje nieuws naar ons toe kwam. De diagnose bijvoorbeeld. Dan begon mijn brein filmpjes te draaien met alle mogelijke rampscenario’s. Eline als vrouw van 30, ik als vrouw van 65 die haar probeer te wassen en zij die niet stil wil liggen… Zo van die dingen.
Maar dat heeft geen enkele zin. Dat hoeft niets met de realiteit te maken te hebben.
Dus dan keer ik terug naar vandaag. Heb ik vandaag een probleem? Nee. Eline is vrolijk, heeft geen ongemakken, ik til ze nog in en uit het bad (ze is nu 3.5 jaar) en we lachen veel samen.
1 dag tegelijk, problemen oplossen als ze zich stellen.
2. Lotgenoten opzoeken
De eerste jaren heb ik vooral als heel eenzaam ervaren. Eline is een kind dat iedereen makkelijk in zijn hart sluit. Ze wordt in de familie heel graag gezien. Ik kon wel bij mensen terecht maar ik had niet het gevoel dat men het echt kon vatten wat het is, het leven met een kind met een beperking. De onzekerheid, het verdriet, de offers die je doet.
Het deed ontzettend deugd met andere mama’s te kunnen praten op school. Voor het eerst voelde ik mij begrepen. Verandert dat iets aan de situatie? Nee, maar het doet wel ontzettend deugd!
3. Zelfzorg
Uit een leeg vat kan je niet tappen.
Dat heb ik moeten leren. Eline heeft in haar eerste 2 levensjaren 8 ziekenhuisopnames gedaan. Ze kreeg 5 therapieën per week die ik rond reed en er was een hoop administratie te doen.
Ik wou te veel balletjes in de lucht houden. Ik deed daar bovenop verschillende jobs, ging nog studeren, elke dag vers eten op tafel zetten, het huis spik en span houden, zelf nog sporten… Ik had geen rustmomenten meer. Na 2 jaar was ik behoorlijk uitgeput.
Luisteren naar je lichaam en weten wanneer je gas terug moet nemen. Dat blijft voor mij een uitdaging, maar ik weet nu wat de tol is als ik het niet doe.
4. Dankbaarheid
Als we met een probleem zitten hebben we de neiging om daarop te focussen en de goede zaken daar buiten niet meer te zien.
Is het glas half vol of half leeg?
Elke avond bedenken waar je die dag dankbaar om kan zijn, vind ik heel krachtig. Zoek het niet te ver.
Dat de zon scheen, mijn gezin en familie zijn gezond en gelukkig, een leuke babbel met een vriendin, lekker eten gemaakt, een nieuw kleedje, een ontspannen momentje voor mezelf, geen geldzorgen hebben … als je goed kijkt is er nog zo veel om dankbaar voor te zijn.
5. Niet altijd sterk hoeven zijn
Het is een kwestie van gevoelens die niet aangenaam zijn zoals verdriet, frustratie en boosheid toe te laten. Er van vluchten of er tegen vechten kost bakken energie.
Eens tegen mezelf zeggen “Verdomme, dit is echt wel dikke shit! Ik heb het moeilijk”. Dat wil niet zeggen mezelf zielig vinden of zelfmedelijden hebben. Het zorgt ervoor dat de lading minder wordt. Het is wel belangrijk om er niet in te blijven hangen. Eens goed snotteren en dan weer vooruit.
Mensen breken niet omdat ze niet sterk genoeg zijn, maar omdat ze te lang sterk geweest zijn.
6. De voordelen zien
Dat klinkt misschien heel raar en misschien ook wel wat cru maar hoe erg het ook is wat je mee maakt… achteraf toch eens zien of er iets goeds aan was.
Ik weet niet hoe mijn leven er zou uit zien als Eline een normaal kind zou zijn, want dat is ze niet. Maar ik ben er van overtuigd dat mijn prioriteiten anders zouden liggen. Dat mijn focus meer op werken en geld verdienen zou liggen en nu meer op zaken van echte waarde.
Toen ik de therapeuten aan het werk zag met haar dacht ik “wat een zinvol werk hebben zij”. Ze maken echt een verschil in het leven van mijn dochter. Toen ben ik mijn eigen werk als preventieadviseur in vraag gaan stellen. Dat deed ik al 10 jaar maar nooit met volle goesting. Vandaar de switch naar stress en burn-out coach. Om voor een mens een verschil te kunnen maken. Om waardevol werk te kunnen doen, met goesting.
Ik ben verplicht geweest zaken in vraag te stellen en heb daar ongelofelijke inzichten uit gehaald. Ik ben enorm gegroeid als mens.
7. Have fun!!
Een kind met een beperking vraagt energie. (Normale kinderen ook trouwens 😊).
Dus het is belangrijk de balans te houden en zo veel mogelijk dingen te doen die je graag doet, waar je van oplaadt. Dat kunnen grote dingen zijn zoals een reis of een concert, maar ook simpele dingen. Een wandeling in het bos, een apero om het weekend in te zetten, een ontspannen bad nemen, lunch met een vriendin…
Hou je energiebalans in de gaten en plan voldoende fun-momenten in!
Dit zijn mijn “techniekjes”. Door wat ik de afgelopen jaren geleerd heb, lig ik eigenlijk veel minder wakker dan voor ik Eline had. Ik ben oprecht veel gelukkiger omdat ik kan relativeren en alles in een groter geheel kan plaatsen en oog heb voor de kleine geluksmomentjes.
Mijn missie is om mensen die in een stresserende situatie zitten, werk of privé, te helpen zoeken naar wat werkt voor hen. Om het eens op een andere manier te bekijken, patronen te doorbreken, inzichten te geven. Dit is voor iedereen anders.
Om veel vol energie te kunnen genieten van het leven!
