De aanloop
Studeren deed ik graag, ik heb bio-ingenieur gedaan. Eigenlijk heb ik met spijt die periode afgesloten. Ik wist niet wat ik wou doen na mijn studies. En achteraf bekeken heb ik mezelf toen te weinig doorgrond om te weten wat ik wou doen.
Mijn eerste job was administratief met het idee daar afwisseling te hebben in de taken. Dit was totaal niet volgens mijn talenten dus ik had het gevoel dat ik heel erg mijn best deed, maar dat het nooit goed genoeg was. Uiteindelijk kreeg ik mijn ontslag, wat een enorme deuk in mijn zelfvertrouwen gaf. Ik begon me minderwaardig te voelen.
Daarna heb ik interim-jobs gedaan. Op een gegeven moment kwam er een vaste aanstelling vrij. Dit heb ik aangenomen omdat anderen wat in mij zagen, niet omdat ik die job zelf wou.
Alweer moest ik dingen doen waar ik eigenlijk niet goed in ben en bovendien had ik een leidinggevende die iedereen het leven zuur maakte. Ik ben al zo gevoelig voor negatieve feedback.
En zo kwam ik in een negatieve spiraal terecht: steeds minder zelfvertrouwen, moe, geen zin meer. Ik had het gevoel continu tegen van alles te moeten opboksen, ook tegen mezelf. Dit ging verder tot ik op het uiterste van mijn kunnen zat… Elke prikkel was te veel.
Mijn hobby was heel dubbel. Langs de ene kant was ik er slaaf van omdat ik mij naar mijn paard toe sleepte om er mee te gaan rijden. Het waren weer extra prikkels en extra vermoeidheid. Langs de andere kant deed het me mentaal wel goed.
In die periode vond ik het zelf nog meevallen, iedereen werkt toch voltijds en heeft een hobby? Ik had schrik om mijn job te verliezen, mijn zekerheid.
De crash
Ik was al een paar keer naar de dokter geweest met vermoeidheidsklachten, maar hij heeft niet ingeschat hoe erg het eigenlijk was. Toen mijn moeder me opmerkte dat ik mijn huishouden niet meer rond kreeg, heeft me dat wakker geschud. Ze is met me mee gegaan naar de dokter om te zeggen “dat het echt niet meer gaat”. Toen heeft hij me thuis gezet, dat voelde als een enorme verademing.
Uiteindelijk heb ik 1.5 jaar thuis gezeten. Het eerste jaar overheerste de depressieve gevoelens vooral. Het laag zelfbeeld, het moe zijn, nergens zin in hebben… Toch ben ik niet bij de pakken blijven zitten en heb steeds naar oplossingen blijven zoeken om me beter te voelen. Ik ben naar een coach geweest en heb loopbaanbegeleiding gedaan.
Het keerpunt
Het keerpunt was de diagnose ADD. Weten dat ik een concentratiestoornis heb, verklaarde veel en maakte dat ik in de juiste richting naar de oplossing kwam.
Zo werd ook de coaching gerichter:
Wie ben ik – waar kan ik tegen – wat zijn triggers – wat moet ik vermijden – wanneer is het genoeg geweest – hoeveel rust moet ik achteraf inplannen
Mezelf leren kennen – wat wil ik wel graag doen – hoe wil ik het doen – waar ben ik goed in
En aanvaarden dat ik niet voor alles geschikt ben.
Hoe gaat het nu?
Keuzes die ik nu heb genomen heb ik genomen voor mezelf, daar sta ik achter. En ik heb beseft dat ik wel ergens goed in ben. Ik doe nu wat ik wil.
Ik heb mijn lerarenopleiding af gemaakt en geef bijles aan studenten in hoger onderwijs. In bijberoep heb ik mijn hondentrimsalon.
Achteraf bekeken
Jammer dat ik een burn-out moest hebben om me op het juiste pad te brengen. Ik heb zo veel signalen gehad, maar heb ze allemaal genegeerd. Tot ik mezelf verloren was.
De sleutel tot succes: weten wie je bent en wat je wil. Dingen doen die bij je passen.
Ik heb vaak te horen gekregen “of ik wel honden zou trimmen met mijn diploma”. Daar moeten we van af stappen in onze maatschappij en doen wat we graag doen. Te veel mensen laten zich meeslepen door wat in onze maatschappij als goed beschouwd wordt.
Tips voor anderen
Blijf niet hangen in “ik voel me slecht”, je moet er voor werken om weer beter te worden. Laat je begeleiden en kies daarvoor iemand waarbij je je goed voelt. Dit gaat over je arts, psycholoog of coach. Durf te veranderen als je dat nodig acht.
