De weg naar mijn burn-out
Het begon in een samenloop van omstandigheden. Het ging niet goed met mijn bedrijf, ik had een operatie achter de rug met revalidatie en mijn relatie liep op de klippen. Ik had het gevoel dat mij van alles overkwam waar ik geen vat op had en dat ik niets anders kon doen dan het ondergaan.
Ik voelde mijn veerkracht afnemen. Ik was moe en had rust nodig. Maar ja, ik kon niet zo maar zeggen “ik doe het niet meer” want het werk moest gedaan. Dus dan maar voort doen. Het zal wel over gaan.
Ondanks mijn eigen gebrek aan energie, vond ik het nodig om voor iedereen beschikbaar te blijven. Ik voelde me schuldig als ik een moment voor mezelf nam of mijn telefoon even af zette. Het was belangrijk dat iedereen rond mij tevreden was, maar ik vergat daarbij mezelf.
Op mijn werk wou ik alles goed doen. Als iets af was, vond ik dat het nog beter kon en deed ik het opnieuw. Al had ik het gevoel dat het nergens meer toe leidde.
Erover praten met iemand deed ik niet, daar wou ik niemand mee lastig vallen. Een praatje maken met de klanten viel me steeds zwaarder, ik kon het haast niet meer opbrengen.
Altijd maar voort doen, terwijl het gevoel van opgesloten zijn – niet meer kunnen ademen – niet meer kunnen bewegen angstaanjagend werd.
Elke dag als de wekker ging was mijn eerste gedachte “Hoe ga ik vandaag de dag doorkomen?” En dan “ik kan niet anders, ik moet”.
Ik was me er van bewust dat ik leeg aan het lopen was. En toch, op een betere dag deed ik weer dit en dat waardoor het vat gelijk weer af was. Vanuit een moeten van mezelf, omdat ik anders teleurgesteld was in mezelf dat het niet gedaan was en dat het dan blijft liggen.
Eens niets doen zat er niet in, want dan kwam dat stemmetje weer “je had nu eens tijd en nu heb je niets gedaan”.
Blijven voort doen, tot ik nog een leeg omhulsel was. Ik bestond nog, maar er bleef niets meer over van mezelf.
Ik zag geen toekomst meer, had geen dromen meer. Leven werd overleven. Op automatische piloot.
De crash
Op een ochtend werd ik wakker. Doodmoe zoals altijd. Koffie gezet. Ik wist echt niet hoe ik mezelf ertoe kon brengen kleren aan te doen en op het werk te geraken. Er was maar 1 ding dat ik wou: slapen. Ik heb gebeld naar het werk en naar de dokter voor een afspraak en ging naar bed. Toen ik wakker werd dacht ik dat ik 2 uur geslapen had, maar het was avond.
De volgende ochtend werd ik wakker en heb koffie gezet. Energie weer op, terug slapen.
Na een paar dagen beterde het niet en dacht ik “wat is dat hier?”. Ik kon me enkel voort slepen. Een simpele taak zoals de was ophangen was genoeg om weer volledig uitgeput te zijn.
De arts heef het benoemd als burn-out en heeft me thuis gezet. Heel moeilijk, door de stemmetjes in mijn hoofd kwam ik niet tot rust “je laat iedereen in de steek op het werk” “wat zullen de mensen denken?” ik voelde me zo nutteloos. Ik zocht naar activiteiten die me uit mijn hoofd haalden zoals koken. Sociaal contact vermeed ik, “niemand heeft er boodschap aan te horen hoe diep ik zit, daar wil ik niemand mee lastig vallen”. En ik vermagerde zienderogen.
Ik was heel emotioneel in die periode, zat echt op de bodem. Zowel fysiek als emotioneel. Toen had ik het besef dat ik er niet alleen ging uit geraken en heb ik hulp gezocht. Dat heb ik niet eerder gedaan uit angst niet serieus genomen te worden vanuit de overtuiging “Veel mensen die zeggen dat ze een burn-out hebben zeggen dat om niet te willen gaan werken”.
Wat energie vrat in mijn herstelperiode was me beter voor doen dan dat ik was. Doen alsof haalt je nog meer onderuit. Ook het vechten tegen de situatie “het duurt nu al zo lang”.
Terug gaan werken was met vallen en opstaan. Ik ben met 2 dagen per week begonnen. Toen de coronamaatregelen weer soepeler werden, werd er meer verwacht. Alleen al van het idee daaraan raakte ik in paniek. Ik was er niet klaar voor!
Achteraf bekeken… 1 jaar later
Op dat moment als je zo diep zit, is het stomste wat je kan zeggen dat het wel over gaat “Over een maand ga ik me wel weer beter voelen”. Zoek hulp, het gaat niet vanzelf over.
Neem je tijd. Je wil zooo graag weer beter zijn maar het gaat niet. Je weet niet hoe lang het gaat duren. Het is een proces dat je niet kan forceren. Hoe harder je dat probeert, hoe meer energie het kost.
In je survivalmodus zit je in het donker. Je ziet zelf geen lichtpuntje meer. Ook hiervoor heb je hulp nodig.
Vandaag kan ik weer genieten van het leven. Vooral van de kleine dingen. En ik heb weer dromen, die waren weg in mijn overlevingsmodus.
Maar ik ben er nog niet. Mijn grootste energievreters zitten in mezelf en daar werk ik nog steeds aan. Het willen voldoen aan de verwachtingen van anderen, groot verantwoordelijkheidsgevoel, grenzen stellen, perfectionisme… Ik ben me nu wel bewust van mijn valkuilen.
Er zijn momenten dat ik bang ben dat ik nooit meer topfit zal geraken. Herken je jezelf in dit verhaal? Wacht niet tot het vat helemaal af is.
